The Arrival, Neighbourhood and the ''Citizens''

Gisteren was het dan echt zover. Na een lekker laatste dagje in Elst vertrokken we halverwege de middag naar Eindhoven. Daar hebben we nog lekker even wat gegeten. En toen het afscheid. Het viel me toch wel zwaar, moet ik eerlijk zeggen. Zeker als je daarna richting de security loopt, en terugkijkt, en je ouders en vriendin ziet staan. Steeds verder van je vandaan. Een moeilijk moment. Ook de vlucht - hoewel de vlucht gelukkig goed is verlopen. En dan wordt langzaam de landing ingezet - en zie je de grote stad Manchester verschijnen. Al die lichtjes. Enorm - maar liefst 2.6 miljoen inwoners. En dan de eerste voet op Engelse bodem. Even kneep ik mezelf in mijn arm. Nu ben ik er toch echt.

Eenmaal door de douane en bagage service, verliet ik Manchester Airport. Meteen even het thuisfront gebeld om te laten weten dat alles goed was. Daarna maar een taxi genomen. Een echte Engelse taxi, wel te verstaan. Met twee zware koffers sleuren door een onbekende stad leek mij niet de beste optie. Op weg naar mijn verblijfplaats. Na een kwartiertje links rijden kwamen we dan aan. 47 Burton Road, Withington, Manchester. Mijn (t)huis voor de komende tijd.

Na voorzichtig aanbellen werd er meteen open gedaan. Alle huisgenoten waren thuis en zaten gezellig wat te drinken. Na een soort halve rondleiding door het huis en een bezoek aan een buurtwinkel hebben we met z'n allen wat gedronken. Het was een gezellige boel - al was het wennen aan het snelle Engels. Toch is het mooi om te zien hoeveel je direct ook al gemeen hebt met elkaar. Het is een gezellige boel, dat zeker.

Toen was het tijd om te gaan slapen. Het was toch wel een vermoeiende dag - afscheid nemen, reizen, aankomen, kennismaken. Zeker omdat het in mijn Nederlandse tijd al een uur later was. Voor het slapen gaan had ik nog 'n mooi moment om naar uit te kijken. Een cadeau van Tamara. Om pas open te maken in Manchester. Een prachtig reisboek om alle herinneringen aan Manchester en thuis in te bewaren. Echt geweldig! En daarmee viel ik langzaamaan in slaap...

De volgende ochtend was ik toch wel vroeg wakker. En meteen kwam ook wel het gemis, zo alleen in een andere stad. Alle buitenlandgangers zullen het herkennen: de eerste dagen gaat je stemming zo op en neer. Het ene moment voel je het avontuur en enthousiasme; het andere moment voel je je eenzaam en alleen. Iets waar ik wel even aan moet wennen. Al vrij snel besloot ik om - te voet - de omgeving te verkennen. Een prachtige Engelse buurt is het! Zie foto's. Toch ook wel bijzonder. Boodschappen doen. Mensen groeten. Verkeer aan de "verkeerde" kant. En dan die typische Engelse bouwstijl. Veel rode bakstenen, zwarte daken, witte kozijnen, houten elektriciteitsmasten. Prachtig.

's Middags ben ik per dubbeldekkerbus naar het centrum vertrokken. Meteen bovenin gaan zitten, voor het grote raam om maar zoveel mogelijk te kunnen zien. De bus is daarmee ideaal om de stad te leren kennen. En de stad maakte meteen veel indruk. Een echte grote stad. Veel muziek op straat. En zelfs een Manchester Eye!

Om maar meteen goed te wennen wilde ik 's middags meteen naar een Engelse voetbalwedstrijd. Om 15:00 zou Manchester City aantreden tegen Middlesbrough voor de FA Cup. In het centrum zag ik iemand met een City-petje op lopen en ik vroeg 'm waar ik het stadion kon vinden. "Just take this bus - feel free to join me", antwoordde hij. En voor ik het wist zat ik tussen allerlei ''Citizens'' op weg naar het Etihad Stadium. Een geweldige ervaring - tussen de echte Engelse fans. Eenmaal aangekomen vergezelden ze mij naar de Ticket Office. Desalniettemin bleek het niet mogelijk een los kaartje te kopen. Al bijna teleurgesteld vertrok ik. Als laatste poging sprak ik een steward aan of ik misschien nog naar binnen kon zonder lidmaatschap aangezien de eerdergenoemde fans mij vertelden dat dat mogelijk was. Nee, daarvoor moest ik eerst online een account aanvragen. Maar - en nu komt het - haar neef stond naast haar met haar te kletsen. En die man zou met zijn zoon gaan via hun seizoenskaarten. Helaas, zij zoon kon er vandaag niet bij zijn. "Ah well, come with me" zei de man - een echte Citizen - en voor ik het wist was ik binnen voor 10 pond en zaten we op prachtige plekken te kijken naar Manchester City - Middlesbrough. Een prachtige wedstrijd met geweldige Engelse sfeer. Bierlucht. Spreekkoren. Aguëro gezien. Helaas verloren de Citizens wel met 0-2 maar het was zeker een avontuur. Een waar hoogtepunt!

Op de weg naar huis heb ik meegemaakt wat het is om in een stad te wonen. Files. Opgefokte supporters. Gezang door de straten. Engelsen die bij elkaar komen in de pub. Het is geweldig om de stad zo van binnen uit mee te maken. Vervolgens heeft de taxi mij naar huis gebracht. Je denkt: taxi, je gaat achterin zitten, en je bent zo thuis. Maar nee, dit was een heuse filosofische chauffeur. En hij ging maar door. Fantastisch. Aan het eind van de rit kreeg ik nog korting ook - en bedankt voor het goede gesprek. Geweldig.

En nu ben ik thuis op Burton Road - alle gemaakte foto's bekijken, blog schrijven, skypen - tussen mijn "roomies". Vanavond nog voetbal kijken en morgen klaarmaken voor het 2de semester!

Cheers,

Wim